Źródła i istota islamu.
Źródłami islamu są Koran (Księga objawiona prorokowi Muhammadowi) oraz Sunna, to znaczy Tradycja proroka Muhammada (PzN). Samo słowo „islam” oznacza poddanie się woli Boga; zaś „muzułmanie” to ci, którzy całkowicie poddali się woli Boga. Objawienie Koranu wiąże się z życiem i działalnością Jego proroka Muhammada (PzN).
Koran jest całkowicie słowem bożym, przekazanym prorokowi Muhammadowi (PzN) przez anioła Gabriela (tego samego, który wcześniej m.in. zwiastował czcigodnej Marii, matce Jezusa, PzN). Koran został objawiony w języku arabskim, stąd muzułmanie na całym świecie niezależnie od narodowości recytują po arabsku jego fragmenty podczas codziennych, obowiązkowych modlitw (aczkolwiek znajomość arabskiego nie jest obowiązkowa; w rzeczywistości mniej niż 20% muzułmanów na świecie to Arabowie). Koran składa się ze 114 rozdziałów (tzw. sur), mających od kilku do kilkuset wersetów. Istnieje wiele przekładów Koranu na różne języki, w tym na polski. Każdy może spotkać się z objawieniem danym Muhammadowi (PzN); objawieniem skierowanym do całej ludzkości. Każdy może spotkać się z Koranem i dowiedzieć się prawdy o rzeczach ostatecznych; wystarczy tylko dobra wola.
Sunna pomaga każdemu muzułmaninowi w praktykowaniu islamu. Sunnę (Tradycję proroka, PzN) stanowią spisane i relacjonowane czyny, wypowiedzi i rozstrzygnięcia proroka Muhammada PzN. Na Sunnę składają się bardzo liczne hadisy, czyli właśnie relacje dotyczące osoby proroka, PzN. Hadisy są zgodne z Koranem; należy również zaznaczyć, że najważniejszym źródłem islamu jest Koran, który jest słowem Boga. Hadisy zaś to – oprócz pewnych wyjątków – słowa człowieka, proroka Muhammada, PzN. Jednak bez Tradycji proroka PzN praktykowanie islamu byłoby utrudnine; hadisy pouczają nas między innymi jak należy się modlić, jak prowadzić moralne życie, jak być dobrym dla innych ludzi itp.
Uniwersalizm islamu
Islam jest religią uniwersalistyczną. Oznacza to, że przyjąć go może każdy, kto chce. Warunkiem jest wiara w Jedynego Boga, oraz w Jego proroków: m.in. Mojżesza, Jezusa, Muhammada (PzNimi).
Obecnie islam jest najprężniej rozwijającą się religią na świecie, wyznawaną mniej więcej przez miliard ludzi, a więc przez co szóstą osobę na świecie. Jest tak pomimo prób oczerniania go, obecnych w prasie i telewizji. Mądrzy ludzie odróżniają islam od politycznego estremizmu i terroryzmu, z którymi islam – religia pokoju i budowania cywilizacji – nie ma zupełnie nic wspólnego.
Co więcej, islam jest religią coraz częściej wybieraną przez ludzi na Zachodzie, w Europie i Ameryce, bardzo często przez ludzi młodych. Osoby te odnajdują w islamie religię objawioną – nie zmienianą przez człowieka, konsekwetnie monoteistyczną, kładącą wielki nacisk na codzienną praktykę (m.in. modlitwy) i moralne życie. Coraz więcej rodowitych Europejczyków i Amerykanów przyjmuje islam, widząc w nim swoją drogę – bezpieczną, prostą i piękną. Religię, w której wiara i praktyka codziennego życia muszą znaczyć to samo, zaś wszyscy wierni mają te same, jasno określone i proste obowiązki – z których zostaną rozliczeni przez Allahem: Przenajświętszym, Godnym Chwały.
Monoteizm
„Szirk” – politeizm, czyli przypisywanie Allahowi równych (tj. uznawanie innych bóstw poza Bogiem Jedynym), jest czymś najokropniejszym. Jest to grzech – jak wierzymy – zamykający człowiekowi drogę do raju. Grzech ten polega na głoszeniu, iż jest jeszcze ktokolwiek lub cokolwiek, co zasługuje na cześć, nieskończony szacunek i uwielbienie należne wyłącznie Bogu. Przypisywanie Bogu towarzyszy polegało w dawnych czasach na czczeniu „świętych” drzew, kamieni, gajów czy też innych elementów przyrody (ożywionej bądź nieożywionej, np. ognia). Również oddawanie czci gwiazdom (np. słońcu) lub innym ciałom niebieskim jest szirkiem – politeizmem. Jesgo formą jest też bałwochwalstwo (idolatria): oddawanie czci temu, co zostało wytworzone ręką człowieka,a więc wyobrażenia w formie obrazów, rzeźb lub posągów. Politeizmem jest też oddawanie boskiej czci ludziom, np. prorokom (np. Jezusowi lub innym), a także aniołom bądź innym istotom stworzonym przez Boga. Formę szirku może również stanowić praktykowanie religii „na pokaz”, a więc po to, aby zadowolić innych ludzi, nie zaś Boga.
Wyjątkowość islamu polega również na tym, że – jak wierzymy – między Bogiem a człowiekiem nie ma żadnych pośredników (prawdziwych czy iluzorycznych). Każdy jest indywidualnie odpowiedzialny za to, co czyni, zaś grzechy ludzi nie są ani odpuszczane przez ludzi, ani też nie są (nie były) przez nikogo innego niesione. Jak mówi Bóg w Koranie: “Nie poniesie jedna dusza ciężaru drugiej”. Każdy z nas bez wątpienia stanie przed swym Stwórcą – aby zdać relację ze swego życia, z wyborów, których samodzielnie dokonywał. Jest to rzecz najpewniejsza na świecie.
Dlatego też człowiek mądry przez całe życie przygotowuje się na to spotkanie: wierząc i czyniąc dobro, wynikające z wiary w Jedynego Boga.
Allah (Bóg)
Samo słowo „Allah” odnosi się do Boga, Pana całego stworzenia, całej ludzkości, wszystkich światów. Co więcej, Allah jest jednym z imion Boga. Inne to – między innymi – Miłosierny, Litościwy, Przenajświętszy. W Koranie spotykamy aż 99 imion Boga.
Muzułmanie mogą używać zarówno słowa „Allah” jak i słowa „Bóg” – sens tych słow jest bowiem identyczny. Jedyną różnicą jest to, że „Allah” jest słowem występującym w języku arabskim, zaś „Bóg” to słowo polskie. Słowo “Allah” nie może występować w liczbie mnogiej, a więc określa po prostu Jedynego Boga. Oczywiście z faktu, że ludzie posługują się różnymi językami nie wynika, że zawsze mówią i myślą o czymś innym. Anglik wypowiadający słowo „God” i Polak wypowiadający słowo „Bóg” mogą mieć na myśli przecież zupełnie tego samego, Jedynego Boga.
Allah jest Miłosiernym i Litościwym Stwórcą, a także Panem całego świata (i wszystkich światów). Jest Najpotężniejszy, Najwspanialszy i nie ma sobie równych. Nikt nie jest równym Mu twórcą. Nikt nie jest tak Miłosierny, Litościwy, Sprawiedliwy, Mądry jak On. Nikt nie wynagrodzi ani nie ukarze jak On.
Informują o Nim liczne wersety Koranu, jak również wypowiedzi proroka Muhammada, PzN. Bóg jest Wszechwładny nad każdą rzeczą. Jest również doskonale poinformowany o tym, co skrywają ludzkie umysły i serca. Widzi wszystkie nasze czyny, a także jest poinformowany o najmniejszych nawet drgnieniach naszego serca (naszej woli). Wielbienie Go jest obowiązkiem i celem życia każdego muzułmanina i każdej muzułmanki.
Jezus, Pokój z Nim, według nauczania islamu
Można powiedzieć, że pojmowanie osoby Jezusa, PzN, wyznacza nieprzekraczalną granicę między religiami chrześcijańskimi (w dzisiejszych formach) a islamem. Chrześcijanie uważają Jezusa za Boga lub/i syna bożego, podczas kiedy Koran głosi, że Bóg „nie zrodził i nie został zrodzony; i nikt Jemu nie jest równy” (Koran, sura Szczerość wiary).
W islamie Jezus, PzN, uznawany jest za proroka bożego; za człowieka, który został posłany z misją do ludu Izraela. Człowieka będącego żarliwym czcicielem Boga Jedynego, do którego nieustannie modlił się i zanosił prośby.
Muzułmanie powinni dodawać przy imieniu Jezusa grzecznościową formułkę „Pokój z Nim” (Alejhi salam) i protestować, kiedy ktoś źle się o nim wypowiada; dotyczy to zresztą wszystkich proroków i wysłanników bożych. Bogobojność i wiara Jezusa, PzN – tak jak bogobojność i wiara wszystkich proroków – pozostanie dla nas zawsze niedościgłym wzorem.
Ponieważ islam nie uznaje doktryny grzechu pierworodnego (nikt nie ponosi odpowiedzialności za czyny innych ludzi), nie ma również uznawanej przez chrześcijaństwo ofiary Jezusa. Prorok Jezus, o czym poucza nas Koran, był podobnie jak inni prorocy prześladowany przez własną społeczność. Jego życie było zagrożone, lecz Bóg wyniósł go do siebie.
Jak wierzymy, Jezus, PzN, powróci ponownie na ziemię przy końcu czasów, aby pokonać Antychrysta. Po tych wydarzeniach Jezus będzie żył na ziemi tak jak każdy człowiek – i jak każdy umrze; jest to bowiem los przeznaczony wszystkim ludziom przez Stwórcę. Wszyscy muzułmanie na całym świecie oczekują ponownego przyjścia Jezusa, którego osobę bardzo szanują, nie czyniąc go jednak równym Bogu.
Pomimo tak istotnej różnicy doktrynalnej (traktowanie Jezusa, PzN), uważamy, że pokojowe, braterskie współistnienie islamu i chrześcijaństwa jest nie tylko możliwe, ale stanowi konieczność. Przykłady sąsiedzkiego współistnienia obu religii w Polsce i na świecie można by mnożyć. Dość wspomnieć o żyjących w Polsce od kilku wieków Tatarach. Islam nazywa wyznawców chrześcijaństwa „ludem Księgi” i nakazuje zwracanie się do nich w sposób uprzejmy. W państwie muzułmańskim chrześcijaństwo ma status religii chronionej (podobnie judaizm).
Można powiedzieć, że pojmowanie osoby Jezusa, PzN, wyznacza nieprzekraczalną granicę między religiami chrześcijańskimi (w dzisiejszych formach) a islamem. Chrześcijanie uważają Jezusa za Boga lub/i syna bożego, podczas kiedy Koran głosi, że Bóg „nie zrodził i nie został zrodzony; i nikt Jemu nie jest równy” (Koran, sura Szczerość wiary).
W islamie Jezus, PzN, uznawany jest za proroka bożego; za człowieka, który został posłany z misją do ludu Izraela. Człowieka będącego żarliwym czcicielem Boga Jedynego, do którego nieustannie modlił się i zanosił prośby.
Muzułmanie powinni dodawać przy imieniu Jezusa grzecznościową formułkę „Pokój z Nim” (Alejhi salam) i protestować, kiedy ktoś źle się o nim wypowiada; dotyczy to zresztą wszystkich proroków i wysłanników bożych. Bogobojność i wiara Jezusa, PzN – tak jak bogobojność i wiara wszystkich proroków – pozostanie dla nas zawsze niedościgłym wzorem.
Ponieważ islam nie uznaje doktryny grzechu pierworodnego (nikt nie ponosi odpowiedzialności za czyny innych ludzi), nie ma również uznawanej przez chrześcijaństwo ofiary Jezusa. Prorok Jezus, o czym poucza nas Koran, był podobnie jak inni prorocy prześladowany przez własną społeczność. Jego życie było zagrożone, lecz Bóg wyniósł go do siebie.
Jak wierzymy, Jezus, PzN, powróci ponownie na ziemię przy końcu czasów, aby pokonać Antychrysta. Po tych wydarzeniach Jezus będzie żył na ziemi tak jak każdy człowiek – i jak każdy umrze; jest to bowiem los przeznaczony wszystkim ludziom przez Stwórcę. Wszyscy muzułmanie na całym świecie oczekują ponownego przyjścia Jezusa, którego osobę bardzo szanują, nie czyniąc go jednak równym Bogu.
Pomimo tak istotnej różnicy doktrynalnej (traktowanie Jezusa, PzN), uważamy, że pokojowe, braterskie współistnienie islamu i chrześcijaństwa jest nie tylko możliwe, ale stanowi konieczność. Przykłady sąsiedzkiego współistnienia obu religii w Polsce i na świecie można by mnożyć. Dość wspomnieć o żyjących w Polsce od kilku wieków Tatarach. Islam nazywa wyznawców chrześcijaństwa „ludem Księgi” i nakazuje zwracanie się do nich w sposób uprzejmy. W państwie muzułmańskim chrześcijaństwo ma status religii chronionej (podobnie judaizm).