Tak. Qur’an stwierdza jednoznacznie:
„Nie ma przymusu w (przyjęciu) religii. Zaprawdę, droga prawości została odróżniona od drogi nieprawości” (Krowa/al-Baqara, 2:256).
Wolność sumienia jest podstawowym dogmatem islamu opartym na twierdzeniu, że prawdę można dostrzec tylko wtedy, kiedy nie jest się do niej zmuszanym. Jedną z nieodłącznych reguł islamu jest także ochrona praw niemuzułmanów. Prorok Muhammad powiedział:
„Kto skrzywdzi kogokolwiek spośród zimmitów (arab. – mniejszość religijna w państwie zamieszkanym przez większość muzułmańską) tego ja będę oskarżycielem, a kogo Ja będę oskarżycielem w dniu ostatecznym ten przegra”.
Historia dostarcza wielu przykładów szacunku okazywanego przez muzułmanów wobec innych wyznań. Jed- nym z nich był okres poprzedzający inkwizycję, kiedy to Żydzi i chrześcijanie zamieszkujący Hiszpanię – będącą w tamtych czasach pod panowaniem muzułmańskim – żyli w spokoju i dostatku. Można tu przytoczyć również historię drugiego następcy Proroka Muhammada. Po tym jak Kalif Omar przybył do Jerozolimy, zaproszono go, aby pomodlił się w kościele Grobu Pańskiego; odmówił jednak, ponieważ obawiał się, że ktoś z muzułmanów może ze względu na tę modlitwę rościć sobie prawo do miejsca i zamienić kościół w meczet.