Muhammad (pokój z Nim) – którego imię jest niekiedy niepoprawnie tłumaczone jako Mahomet – syn Aminy i ‘Abd Allaha z plemienia Kurajszytów oraz potomek Isma’ila (najstarszego syna proroka Abraha- ma) urodził się w Mekce w 570 roku (czyli w czasach europejskiego wczesnego średniowiecza). Ojciec Muhammada zmarł tuż przed jego narodzinami, a matka, gdy miał sześć lat. Był wychowywany przez dziadka, zwierzchnika Mekki, a po jego śmierci przeszedł pod opiekę wuja Abu Taliba.
Muhammad w młodości był pasterzem (później pracował w handlu). Gdy dorósł, zasłynął z prawdo- mówności, hojności i szczerości, zdobywając w swojej społeczności tytuł Al-Amin, tzn. godny zaufania. Muhammad był często wzywany do rozstrzygania sporów i udzielania rad Mekkańczykom.
W wieku 25 lat Muhammad poślubił Chadidżę, kobietę cieszącą się ogromnym szacunkiem w swoim otoczeniu i odnoszącą olbrzymie sukcesy w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.
Urodziło im się dwoje synów i cztery córki. Wiedli długie i szczęśliwe życie rodzinne, a ich małżeństwo było bardzo udane.
Muhammad nie przyjął złych standardów panujących w czasie ignorancji (arab. – okres pogaństwa przed islamem). Nigdy nie oddawał czci bożkom, nie cudzołożył i nie pił alkoholu. Miał w zwyczaju medytować od czasu do czasu w jaskini Hira’ w pobliżu szczytu Dżabal an-Nur (arab. – „góry światła”) na obrzeżach Mekki.